Próba obrączkowa

Próba obrączkowa służy do wykrywania azotanów(V) i azotanów(III) oraz odróżnienie ich od siebie. Ze względu na dużą toksyczność azotanów(III) nie zostały one użyte w tym doświadczeniu.

W celu wykrycia azotynów(III) na badany roztwór nawarstwia się (ciecze tworzą niemieszające się warstwy) roztwór siarczanu(VI) żelaza zakwaszony rozcieńczonym kwasem siarkowym(VI), o pozytywnym wyniku próby świadczy brunatna obrączka na granicy cieczy.

NO 2- + 2 H+ + Fe 2+ › NO + H2O + Fe 3+

Powstaje jon nitrozylowy będący wynikiem reakcji jonów żelaza z powstałym tlenkiem azotu(II). Odpowiada on za charakterystyczny ciemnobrązowy kolor.

NO + Fe2+ › [Fe(NO)]2+

Reakcję z azotanami(V) przeprowadza się przez rozpuszczenie siarczanu(VI) żelaza(II) w badanym roztworze, a następnie dodaniu kwasu siarkowego(VI).

NO3- + 4 H+ + 3 Fe2+ › NO + 2 H2O + 3 Fe3+

Z otrzymanego tlenku azotu również powstaje jon nitrozylowy. Azotany(V) nie reagują z roztworem dla azotanów(III), a ogrzanie próbki z dodatkiem chlorku amonu usuwa azotany(III), dzięki czemu możliwe jest ustalenie, który z anionów zawierała próbka lub że występowały w niej obie substancje.

UWAGA: AZOTANY(III) SĄ TOKSYCZNE, NIE NALEŻY SIĘ NIMI POSŁUGIWAĆ. KWAS SIARKOWY MOŻE BYĆ UŻYWANY WYŁĄCZNIE PRZEZ NAUCZYCIELA. W REAKCJI POWSTAJE DUŻA ILOŚĆ CIEPŁA MOGĄCA PROWADZIĆ DO PĘKNIĘCIA NACZYNIA.

źródła: https://pl.wikipedia.org/wiki/Próba_obrączkowa